Ing alam maya, katresnan semu ngrembaka,
Nanging palsu belaka, lir gegana tanpa warna.
Manah kasinggihan, jiwa nelangsa,
Ing jaman lebu, katresnan maya nestapa.
Esem semu, geguyu bledug debu,
Katresnan maya, impen semu.
Manah kasinggihan, jiwa nelangsa,
Ing jaman lebu , katresnan maya nestapa.
Ing wingking layar, topeng ngendika,
Tembung manis, namung sandiwara.
Katresnan maya, bledug debu,
Manah remuk, tanpa tepis wektu.
Ing kadohan, lintang kumelap,
Nanging katresnan maya, tetep semu.
Jiwa nglangut, ing impen tanpa tepas,
Nglamun katresnan, kang tanpa wujud nyata.
Rembulan nyaksi, bisu lan sepi,
Katresnan maya, muspra lan sirna.
Ing antaraning lintang, ati kumara,
Nggolek katresnan, kang sejati lan nyata.
Nanging sayang, kabeh mung impen,
Katresnan maya, lir bledug ing awang-awang.
Jiwa kasinggihan, ing jaman lebu,
Katresnan sejati, mung kari kenangan.
Mula kuwi, ayo padha eling,
Katresnan sejati, ora ana ing maya.
Nanging ana ing ati, lan sesami,
Kang bisa nggawa, kabagyan lan katentreman.
Follow Instagram @kompasianacom juga Tiktok @kompasiana biar nggak ketinggalan event seru komunitas dan tips dapat cuan dari Kompasiana. Baca juga cerita inspiratif langsung dari smartphone kamu dengan bergabung di WhatsApp Channel Kompasiana di SINI
