Koncone Wiji rame karepe dhewe. Siji-siji koncone podho teko. Gerbang sekolahan dadi rame. Koncoan telung taun, ono sing luwih, suwi ora ketemu lek kumpul yo mesti rame. Ono ae sing diomongno, ditakokno. Wiji sing kaet wingi rodo mangkel ditakoni kapan rabi wis enak atine. Koncone sing kumpul meh kabeh rung rabi. Ora gelem dibarengi mulih koncone, Wiji milih mlaku maneh.
"Wiji?"
"Ho oh."
"Eling aku?"
"Yo eling tho, koyok gak tau ketemu ae."
"Hehehe."
Meh separuh dalan tekan omah, Wiji ketemu tanggane. Dudu konco sekolah, ning tanggane sing umurane oleh nduwure. Wong lanang sing kerjo nang kelurahan iku ketok kate lungo, dandane wis rapi.
"Bareng tekan omah ta?"
"Gak, mlaku ae."
"Eh, anakmu wis iso opo saiki, Ji?"
Wiji sing wis niat kate ngalih langsung meneng. Arek wedok iku nyawang tonggone iku trus nyauri.
"Wis iso ngomong JANCOK!"
