"Pak, Tomin ndok ndi?"
"Lha embuh, wong aku kaet teko kok."
Sore, Wiji sing kaet mari nyapu omah nggoleki anake. Diman sing kaet ae teko lungguh nang ngarep tipi karo kipas-kipas. Keringete ndrodos, kembloh sak kujur awak.
"Ndok ndi arek iku. Gurung adus iku mau," Wiji ngomel dewe karo clingak-clinguk nggoleki anake soko teras.
"Paling yo dolen."
"Biasane yahmene wis mulih kok. Njaluk mangan."
"Yo sopo ngerti dikei panganan iku mau, dadi wis wareg lali mulih."
"Sopo sing ngewei panganan?"
"Yo embuh, wong aku ngomong paling."
Mari ngomong, ora pingin debat karo bojone, Diman ngadeg terus budal nang mburi, adus. Lek wis ngunu iku mending ditinggal ngalih bojone. Timbang selot dowo ngko akhire dheweke sing diomeli. Wiji sing penasaran nggoleki anake nang tanggane. Ora ketemu, wong wedok iku bablas nang omahe morotuwane. Ora nemu sisan, wong wedok iku akhire mulih.
Nang omah Diman sing wis mari adus lagek mangan.
