"Bosen aku, Ji. Kate metu-metu gak iso. Nang omah ae suwi-suwi setres aku."
"Lha yok opo maneh, Yu, wong yo sik koyok ngene."
"Sakjane iki temenan gak sih? Wingi jare rame onok sing ngomong asline ngunu mung digawe-gawe, gak onok opo-opo sakjane."
"Gak onok yo opo? Wong wes akeh ngunu lho korbane."
Wiji nguceki kumbahan. Tanggane, Yu Patmi, lagi dolan nang omahe. Jenenge tonggoan, omah yo mepet-mepet wis biasa lek isuk-isuk kadang ono sing nonggo.
"Lha ning kan rung mesti mergo ngonoan, Ji. Wong sopo ae, dulure koncone Meri, jare yo mung masuk angin kok. Moro kok gak oleh diendangi, trus gak oleh dilayat sisan. Rame lho wingi kae."
"Yo sing luwih ngerti lak dokter ta, Yu. Kene ki mung jare-jare, tapi yo gak jelas sopo. Wong sing koyok ngene ki yo gak mung awake dhewe, sak ndunyo ki lagi ngrasakno."
Yu Patmi ambekan dhowo. Wong wedok umur patangpuluhan iku ora trimo karo omongane Wiji. Biasane dodolan nang pasar, ning wis pirang dino leren mergo mari ono sing kenek. Pasare ditutup sementara, disterilno lek jare penguruse.
"Hayo nyatane gak jelas kok. Ngene ki lek leren terus yo mumet aku. Wes nang omah arek-arek podho tukaran ae, sekolah yo mung nang hape. Lha opo gak mumet, jal. Arek disekolahno cek diurus gurune kok saiki malah kon nang omah, dikon ngajari bapak karo emake. Gek pancet mbayar. Lha atek opo mbayare, wong kerjo ae gak iso."
Ganti Wiji sing ambekan dhowo. Ancen mangsane lagi abot, dingge sekabehe. Wiji karo Diman sik mending, anake sik cilik, pelajarane gampang. Urip yo wong telu, masio gawean seret dingge mangan yo sik ono ae.
"Yo didungakno mugo-mugo ndang mari, Yu. Sing penting awake dijogo cek sehat terus. Ojo sampek kene."
"Yo aku ben dino njamu. Bapake arek-arek yo ngunu. Ning sing penting ki iso golek pangan maneh, Ji. Lha lek ngene terus, gak masalah kenek utowo lara, ning mati keluwen."
Wiji ngadeg. Wong wedok iku wis mari lek ngucek.
"Wes mari ta lekmu umbah-umbah?"
"Iyo, ki garek njemur."
"Gak tuku mesin cuci ae ta, Ji, cek gak kesel."
"Listrike akeh. Ngene ae sisan ngge olahraga, Yu, wong yo mung sakmene ae."
"Lek aku yo wegah. Nang pasar kesel kok sik kate umbah-umbah barang."
Wiji ora nyauri. Wong wedok iku nyandak kumbahane.
"Gak mbok pepe nang njobo ta?"
"Gak, Yu, mendung ngene. Kene ae ngko pokok kenek angin, timbang mlayu-mlayu."
"Iku nduwur koco opo opo?"
"Mbuh jenenge opo, bahane koyok plastik ngunu."
"Enak yo."
Yu Patmi nyawangi gendheng pawone Wiji sing sebagian saka plastik transparan dadi matahari iso nembus, pancet ketok langite. Nang ngisore iku Wiji biasa njemur lek lagi mendung.
"Sampeyan wes sarapan ta, Yu?"
"Gurung. Mung masak sego aku mau. Lha awakmu opo wes mari masak?"
"Uwes. Njangan bung iku mau karo nggoreng tempe. Arep ta, Yu?"
"Wouh, enak. Suwi aku gak mangan Jangan Bung."
Wiji njupuk mangkok. Wong wedok iku ngadahi Jangan Bung sing dimasak isuk mau. Wiji njupuk piring sisan trus ngadahi tempe goreng.
"Opo iki?"
"Yo mung ngene masakanku, Yu, sampeyan jajal enak opo gak. Aku rung pinter masak koyok sampeyan."
"Walah-walah, yo mesti enak tho iki. Akeh tak lekmu masak?"
"Yo cukup, wong mung aku karo Pak e Tomin ae sing mangan. Tomin lak gak doyan jangan, Yu."
"Woo iyo. Suwun lho, Ji. Enak ki."
Dikei jangan karo lawuh, Yu Patmi kesenengen. Wong wedok iku trus pamit mulih.
