“Bojomu onok, Ji?”
“Gak, lagek kerjo. Opo’o?”
“Gak popo.”
“Kono diparani ae, nang omahe Pak Roni.”
“Gak. Nunut leren kene oleh tho?”
“Yo gak popo, tapi aku gak iso ngancani. Iki mau lagek masak, ngko gosong.”
Trimo manthuk. Wong lanang kancane Diman iku lungguh nang teras karo ngipasi awake sing kringetan atek tangane. Masio ora ngancani, Wiji nyuguhi Trimo kopi karo telo goring. Trimo dhewe dudu wong anyar, wis biasa dolan nang omahe Wiji. Trimo wis nduwe anak loro, sing gedhe wis mlebu SD. Bojone, Tutik, kanca sename Wiji. Pas Wiji nginguk nang ngarep maneh, ora suwi mari masak, Trimo wis ora ono. Wong lanang iku lunga ora pamit.
“Pak, endong.”
“Sik, Pak’e gurung adus.”
“Endong.”
“Karo Mak’e kono lho, Pak’e tak adus sik, diluk ae. Ngko sampeyan melu kecut lho.”
