Mega ing angkasa, ndeleng bleduging bumi. Tetuwuhan remeng-remeng meh nora katon. Dalan-dalan ilang alure.
Amung pasir sing isih katon trewaca. Kasaput angin, lir bathikan bantala. Kuning padhang gegambarane.
Gunung ilang regunuke. Sinaput bledug. Tan seneng menawa ana sing ngungkuli. Gegambarane, pengin nyampurnakake apa kang wus ana. Nanging akeh sing ora kuwawa. Amarga cethek nalare, lan ilang rasa pangrasane.
Kepengin nutupi redi, supaya luwih peni adoh saka ngeresing ati. Nadyan kawaskitan wis ilang, isih kepengin luwih agung. Banjur adigang, adigung, lan adiguna.
Adigang lir kidang. Playune paling banter. Adigung, gegambarane gajah. Gedhe pideksa, rumangsa paling gagah. Adiguna, kaya ula kang nduweni wisa.
Tansaya akeh bledug sing nutup, bakal angel niteni endi kanca, endi mungsuh. Isine mung swara misuh-misuh.
