Dadi wong tuwo ancen ora gampang. Ora tuku klambi, ora mangan, ora dolan mergo kahanan sik durung aman, duwit mepet, iso diempet. Ning lek wis musuh anake ngene iki sing kerep nggarai mumet. Dikandani durung paham, ora dikandani ora ngerti, ora belajar.
"Gak oleh didu lho," pesene Diman.
"Enggak, disayang."
"Yo gak usah diambungi sisan."
"Enggak, ditontok thok. Oleh ya, Mak?"
Wiji nyawang anake trus nang bojone. Iwak cupang regane murah, ning ora mung mergo regane. Ngajari arek cek ora sak karepe sing penting. Ora kabeh kudu diiyani. Ning ndelok raine Tomin sing ngarep, sopo sing tego. Wiji ambekan dowo.
"Oleh, Mak?" Tomin nakok maneh.
"Siji ae," saure Wiji.
"Asik!"
Tomin lunjak-lunjak saking senenge. Diman mung mesem ndelok anake. Wiji wis ngalih, mlebu omah, nerusno lek nyapu.
"Seneng?"
