Marem karepe dituruti Wiji akhire turu. Sesuke mari dikei duit karo bojone dheweke langsung budal nang pasar karo anake. Minggu isuk tangga-tanggane wis siap kabeh. Diman yo wis siap. Wiji karo Tomin sik umek nang kamar, macak.
"Mak!"
"Sik, diluk maneh. Sampeyan dhisikan ae, ngko aku nyusul."
Kesel ngenteni bojone karo anake sing ora mari-mari lek macak, Diman budal dhisikan nang omahe tanggane. Mari wis komplit rombongan langsung budal. Telung angkot di-charter ngge ngeterno. Perjalanan sak jam setengah nang angkot epet-epetan garai wong-wong nang njero gobyos. Wiji sing wis macak mening sambat ae karo kipas-kipas.
"Pak'e, enteni..." celuke Wiji karo kecontalan.
Amarga telat, Wiji ora iso sak angkot karo bojone. Dheweke sak angkot karo Tomin. Wiji sing nggawe sandal jinjit duwur kangelan lek mlaku nganti kudu dituntun karo anake. Diman sing kaet ndelok pacakane bojo karo anake pas mudun saka angkot langsung gedhek-gedhek.
"Ngunu iku ta sing mbok tangisi wingi?"
"Apik yo, iki lho koyok artis nang tipi-tipi kae. Sampeyan ae sing ndeso, gak ngerti fesyen ya, Min?"
"Ho oh," saure Tomin karo mbenakno kacamatane.
"Artis opo? Ngerti tukang pijet sing biasa dituntun kae? Yo ngunu iku rupamu wong loro saiki."
Kampung sing jare nggone wong sugih tibake luwih ndeso timbang kampunge dewe. Dalane durung aspal, sik lemah. Udan mau bengi garai dalan jembrek kabeh. Pas lagek mlaku, mara nang omahe sing duwe gawe, sandale Wiji keplentong, mancep nang lemah. Kacamata irenge garai wong wedok iku ora eruh dalan. Tomin sing kaet mau nggandeng mak'e yo ora sadar lek sepatune midek kubangan banyu.
