Mohon tunggu...
Aba Mardjani
Aba Mardjani Mohon Tunggu... Editor - Asli Betawi

Wartawan Olahraga, Kadang Menulis Cerpen, Tinggal di Jakarta.

Selanjutnya

Tutup

Puisi

Mumun Anak Gang Senggol (Cerber Betawi)

16 Maret 2011   00:48 Diperbarui: 26 Juni 2015   07:45 179
+
Laporkan Konten
Laporkan Akun
Kompasiana adalah platform blog. Konten ini menjadi tanggung jawab bloger dan tidak mewakili pandangan redaksi Kompas.
Lihat foto
Puisi. Sumber ilustrasi: PEXELS/icon0.com

Cerita Bersambung Betawi

Pertamé

BIAR dikata apa aja, Mumun tetep ndablek kagak pernah mau dandan. Boro‑boro paké lépensetip atawa gincu, ngebedakin pipi aja paling‑paling pas mau kondangan. Bibir mulut nyaknya udah pada bemeniran bahna ampir saban ari ngebilangin supaya Mumun, anak perawannya, mau tampil rada mendingan.

"Kayu jati ajé kalo kagak diamplas pasti kagak bakalan mencilak, Mun," kata Mpok Masripé, nyaknya Mumun.

"Tapi ayé pan bukan kayu jati, Nyak. Ayé orang. Manusié," Mumun kagak mau ngalah.

"Lu emang suséh dibilanginnyé, Mun. Pinter banget ngebalik‑balikinnyé. Nyak sebel tau! Maksud Nyak pan bagus, Mun. Biar elu tuh lebih sedep diliét amé orang," kata Mpok Masripéyang berasa urat léhérnyé pada pegel.

"Sedep, émangnyé ayé sayur asem, Nyak?" Mumun terus nyerocos sembari ngeloyor ke dapur. "Lagian apéayé pajangan nyang boléh dipandang‑pandang?”

"Udah déh ah. Capék gué kalo ngeladénin bacot lu, Mun. Dibilangin bukannyé didenger malahan dibalik‑balikin. Pokoknyé terserah amé elu déh. Mau dandan kék, kagak kék. Sabodo toing. Lu catet nih yé. Mulain 'ni ari, gué kagak mau ngomong lagi soal 'ntu," Mpok Masripéséwot. Darah tingginya ampir kumat. Beberapa kali dia terpaksa nyebut nama Tuhan

Bang Sadelih, sang Babénya, cuman nyengir‑nyengir bajing kalo lagi ngedenger anak bininya ribut kagak puguh lagu kayak kucing dan anjing. Die émang kagak pernah mau ngebélain bininya atawa anaknya. Dalem ati, Bang Sadelih ngebenerin kedua‑duanya. Buat dia, kagak paké dandan pun Mumun émang udah cakep dari sononya. Kadang‑kadang dia kendiri ngebatin kenapa si Mumun jadi botoh banget. Seingetnya, bininya dulu kagak botoh-botoh amat. Apalagi sekarang. Udah rada‑rada sepet bin butek. Bibir yang dulu bikin Bang Sadelih kagak bisa tidur, sekarang udah rada pecah-pecah kayak buah manggis kematengan. Idungnya yang rada mislek, yang dulu sering dicomot‑comot kalo lagi ada maunya, sekarang udah bikin Bang Sadelih 'mpet.

Tapi, bininya, yang bawél kagak ketulungan itu, juga ada benernya. Maksud Mpok Masripé, kagak lain, biar Mumun keliatan lebih botoh. Selain alesan itu, Bang Sadelih juga paling males berurusan sama bininya. Salah‑salah bisa disetrap, disuruh tidur di luar kamar. Kalau udah begitu, urusannya jadi makin rungsing. Bisaberabé. Bisa semaleman bleng dia kagak tidur bahna dirécokin sama nyamuk terus‑terusan. Udah gitu, bisa‑bisa dia juga glutak‑glutuk kedinginan kendirian.

Matahari pagi itu sudah menerobos léwat sela‑sela daun puun bacang ama puun kemiri di depan rumah Bang Sadelih. Di pelataran rumah, sembari nyingsot‑nyingsot yang bikin mulutnya monyong kayak ikan kimhwa keabisan oksigen, dia terus ngelap sepéda motor bébék hasil kriditan yang sekarang dia paké buat ngojék. Bininya kendiri lagi bebérés di dapur buat nyiapin jualan gado‑gado. Itu sababnya Mpok Masripé, yang kepéngén anaknya lebih sedep diliat, menyusuh si Mumun dandan. Maksud Mpok Masripé kagak lain, 'ntar kalo lagi ngebantuin dia, Mumun udah rapih. Udah resep diliat.

"Mun, ambilin rokok babé!" Bang Sadelih beberékan sembari terus molés sepéda motornya.

Belon abis dia ngomong, tau‑tau Bang Saroji udah parkir di dekatnya kayak mandor keabisan order. Sebentar‑sebentar dia nyedot rokoknya. Tampangnya kusut kayak jemuran belon disetrika.

"Ané bener‑bener lagi pusing nih, Del," kata Bang Saroji yang kayaknya émang lagi punya masalah genting. Dari roman mukanya langsung keliatan apa isi atinya.

"Semué orang jugé pusing, Ji," Bang Sadelih nyaut sembari nanggapin rokok dari tangan Mumun. Sekilas Bang Saroji yang bininya udah dua, ngelirik Mumun. Bang Sadelih pora‑pora kagak ngeh. "Apé sih nyang énté pusingin? Pasalnyéapé?"

Sesaat Bang Saroji batuk‑batuk kecil. "'Ntu dié, Del. Bini mudé ané ngidam lagi. Anak anéyang ketigé. Padahal ané udéh wanti‑wanti jangan ampé nambah anak lagi. Dué ajé pusing banget, apélagi ampé tigé. Cuman, bahna sekarang udéh kebelejok, nggak mungkin pan ané minté si Muntaha ngegugurin kandungannyé."

"Lu téga kalo sampé begitu, Ji. Orang Betawi pantangan ngegugurin kandungan tuh. Dosé," Bang Sadelih nyelak. Mpok Masripé nongol sembari ngebawa segelas kopi buat Bang Saroji.

"Kalo dosé mah bukan cuman buat orang Betawi, Del. Semué jugé bedosé. Itu samé ajé kité ngebunuh," Bang Saroji nyambung.

Beberapa lama keduanya terdiam. Kayak lagi mikirin sesuatu. Pelan‑pelan matahari terus naék. Bintik-bintik keringat menghias tempéléngan bang Sadelih.

"Cuman, 'ntu emang udah resiko, Ji. Lagian, pegimané bini énté kagak mau melendung nah saban ari énté tampol sih..."

"Ah, énté bisé ajé," Bang Saroji mésem‑mésem. "Cuman dué ari sekali, Del. Ntu pun normal. Lagian, anak ente juga belérot.”

“Belérot, lu katé keréta?” berenti sesaat, Bang Sadelih ngelanjutin, "terus apé nyang bisé ané bantu, nih?"

Bang Saroji diem. Kayak lagi nyiapin kata‑kata yang pas. Kagak lupa dia ngisep lagi rokoknya. "Kalo bisé sih ané mau pinjem doku. Buat ngebeliin Muntaha kembang kol. Kagak tau tuh ngedadak ajé katényé kepéngén nyayur kembang kol," kata Bang Saroji kemudian. Bang Sadelih ketawa ngakak. "Adé‑adé ajé bini mudé lu, Ji. Ngidam sih paké kepéngén gegares kembang kol. Kagak sekalian makan kembang terkokak."

"Udah déh. Mau ngasih pinjeman apé kagak nih?"

Bang Sadelih berenti ketawa. "énté beneran mau minjem duit?"

"Ya iyé dong, Delih. Kalo kagak, ngapain ane cerité‑cerité beginian. Malu‑maluin ajé..."

"Lu perlu duit berapé sih?"

"Ceban déh. Mau limé belas jugé boléh. Sekalian buat beli rokok."

"Kagak adé. Kalo ceban ané kasih nih," Bang Sadelih nyabut selembar sepuluh ribuan dari dalem dompét bututnya. "Doain biar ané dapet rejeki lagi di pangkalan yé!" Bang Sadelih beteriak begitu Bang Saroji pergi sembari membawa duit ceban.

"Bérés. Kalo soal doé, ané nggak kurang‑kurang déh," Bang Saroji nyaut dari jauh.

"Udah dapet duit cepet banget ngacirnyé si Saroji," Bang Sadelih géléng-géléng kepala. “Bini ajé lu banyakin....duit banyakin!”

***

Sebenarnya, Mpok Masripé kagak ngerélain lakinya ngojék. Soalnya yang udah‑udah, banyak tukang ojék yang dibunuh sekaligus motornya dibawa kabur. Tetangganya, Bang Juri, juga pernah ngalamin. Sepéda motornya dirampok penumpang. Untung dia kendiri kagak sampai dibunuh, cuman kepalanya digetok sampai benjol segedé telor puyuh. Yang bikin Bang Jupri jadi orang sepéleng adalah kriditan motor baru jalan tiga bulan. Mau kagak mau dia akhirnya ngejual lagi tanah yang tinggal sejengkal buat nutupin utang‑utangnya.

Kepada bininya, Bang Sadelih kendiri udah ngejamin kagak bakalan bise dirampok. "Bukan gué sombong atawéapé, Mun," kata Bang Sadelih sama bininya. “Cuman, percumé dong guébelajar silat béksi. Pokoknya, kalo adé penjahat yang mau macem‑macem ame gué, gué patahin kakinyé biar jalannye dingkring."

Selaen itu, Bang Sadelih juga yakin temen‑temennya yang tergabung di organisasi Astek (Asosiasi Tukang Ojék) kagak bakalan diem kalo ada apa‑apa. Mereka, kata Bang Sadelih, udah bisa ngebantu anggotanya kalo dianiaya. Mereka juga bisa nyariin sepeda motor pengganti kalo sepéde motornya sampai dibawa kabur.

Biar begitu, dalem ati Mpok Masripé tetep was‑was kalo lakinya terus ngojék. Soalnya, penumpang ojék pan bisé macem‑macem. Ada laki, ada perempuan. Yang perempuan ada yang tua ada juga yang muda. Ada perawan, ada juga yang udah jadi janda. Siapa tahu bahna sering jadi penumpang, ada perempuan yang kecantol ama lakinya. Apélagi abangnya Bang Sadelih, Bang Mursod, punya bini sampai tiga. Jadi, kalo abangnya aja bise bebini lebih dari satu, pegimana ama adiknya. Itu sebenernya yang paling dikuatirin Mpok Masripé. Dia kagak mau babenya anak‑anak, kayak encang-nya, ngejual cinta di mana‑mana.

Yang juga bikin ati ama jantung Mpok Masripé mpot‑mpotan adalah bahna jaman sekarang pan perempuan gampang banget digaét laki‑laki. Kagak peduli si laki udah bebini atawa masih bujangan. Biar pegimana, Mpok Masripé kagak rela kalo sampai idup dimadu. Dia kagak rédo dunia akherat lakinya punya bini dua. Biar kata pak Ustaz bini yang ngerélain lakinya kawin lagi matinya masup surga, Mpok Masripé tetep kagak mau. Biar Bang Sadelih kagak cakep‑cakep amat, dia mau lakinya milik dia kendiri. Dia kepéngén cinta lakinya buat dia kendiri. Kagak dibagi‑bagi. Istilahnya, biar jelék yang penting dipunyain kendiri.

***

Sesudah tamat SMA, Mumun mémang nggak nerusin sekolah. Maklum, jumlah adik‑adiknya lima orang yang juga masih perlu biaya. Mumun sengaja ngalah. Dia relain batal ke perguruan tinggi dan sekarang cuman ngebantuin nyaknya jualan gado‑gado. "Kalo ulekan lu mantep nanti juga gampang dapet jodoh, Mun," kata Nyaknya waktu ngebujuk supaya Mumun kagak ngelanjutin sekolah sekitar empat taun lalu.

"émangnyéapé urusannyé ngulek ame kawin, Nyak. Nyak sih adé‑adé ajé," Mumun nyaut.

"éé, orang laki mah nyang diliet bukan cuman tampang, Mun. Biar tampang lu baplang kayak bulan tanggal limé belas, tapi kalo elu kagak pinter ngulek, lu pasti suséh dapetin laki. Lu liét tuh penyanyi Inul Dara...Dara apé, Mun?”

"Daratista!" Mumun ngebenerin.

"Iyé. Dia 'ntu laris manis cuman gara‑gara ulekannyé yahut."

"Maksudnyé Nyak ngulek apaan sih?"

"Ngulek sambel, bumbu dapur. Ngulek semué‑semué.”

"Ih, Enyak sih adé‑adé ajé."

Mpok Masripé mau kagak mau jadi mésem juga. Tapi dalem ati.

Kudu diakuin, wajah Mumun émang botoh. Kulitnya bening. Rada béda dibanding adék‑adéknya yang empat orang. Si Nénéng, adéknya yang nomer dua, sebenernya juga botoh. Cuman kulitnya rada butek. Udah gitu, lagak lagunya kelaki‑lakian yang sering bikin Mpok Masripé lebih sering uring‑uringan.

Lantas si Jamal, adéknya yang nomer tiga, item kayak babénya. Untung idungnya masih ada mancungnya. Juki, yang nomer empat, sama Konah si bontot, keliatan rada bening. Tapi dua‑duanya pan masih kecil.

***

Rapi ngebersiin motor, Bang Sadelih ngelonjorin kakinya. Segelas kopi di depannya. Ubi rebus di sebelah gelas masih ngepulin asep bahna baru diangkat. Sebatang rokok lagi dia cabut dari kantongnya.

Seudah dua tiga kali ngepulin asep rokok, Bang Sadelih ngebuka kopiah butut di kepalanya. Dari dompet leceknya, dia ngeluarin duit. Tinggal empat ribu, ati Bang Sadelih ngegeremet. Lalu kebayang muka Bang Sarojih yang barusan minjem duit ceban. Sebenernya Bang Sadelih kepengén kagak ngasih pinjeman bahna duitnya ari itu émang cekak. Cuman dia émang orangnya kagak tegaan. Akibat dibawa kabur Bang Sarojih, duitnya kini tinggal empat ribu. Tapi, lumayan buat makan nasi di pangkalan ojék nanti, Bang Sadelih ngebatin. Soal rokok, dia bisa ngutang di warung rokok Mas Joko yang jualan deket pangkalan.

Juki sontak keluar. Pakaiannya udah rapi buat berangkat ke sekolah.

"Bé, bagi dut dong buat bekel," Juki geléndotan.

"Duit? Duit apaan?" mata Bang Sadelih mendelik.

"Duit buat bekel sekolah, Bé."

"Bujug bunéng. Minte ajé ame Nyak lu sono!"

"Apaan, Bang?" Mpok Masripé langsung beteriak. "Kagak adé! Ayé kagak gablek duit, Bang!"

Bang Sadelih géléng-géléng kepala. "Berapé? Berapé lu minté?"

"Serébu, Bé. Biasé."

Sembari ngegerundel, mau kagak mau Bang Sadelih nyomot duit dari selipan dompetnya. "Tuh," katanya kepada si Juki. "Jajan jangan banyak‑banyak lu. Yang imet jadi orang. Kalo babé kasih elu serébu, jajanin ajé gopék. Sisénya céléng."

"Céléng? Kelenger dong, Bé! Lagian, duit gopék dapet apaan, Bé?”

“Beli ajé permén. Isep-isep. Pan awét,” Bang Sadelih cengar-cengir.

Seudah Juki pergi, Bang Sadelih ngeluarin lagi duitnya. Tinggal tiga ribu. Ah, masih cukup buat makan, Bang Sadelih ngebatin. Tapi, berikutnya, si Nénéng nongol. Tangannya nadang di depan idung Bang Sadelih. "Bekel, Bé."

Bang Sadelih géléng-géléng kepala lagi. Selembar ribuan melayang lagi ke tangan Nénéng.

"Mana si Konah?" Bang Sadelih beteréak.

"Bentar, Bé. Ayé lagi nyari pulpén!" Jamal, anak Bang Sadelih nomer dua nyaut.

"Bukan elu. Gue tanya si Konah!"

"Mau ngapain manggil Konah, Bé? Pan babé tau Konah belon bisa sekolah." Mumun yang nyaut. “Badannya anget.”

"Udah dikerokin belon?"

"Udah, Bé. Liet ajé kendiri."

Ampir semaleman Konah emang nangis terus kayak radio rusak lupa dimatiin. Udah gitu, dikasih apa ajacuman kepalanya yang menggéléng. Kalo ditanya jawabannya cuman nangis. Ujung‑ujungnya Bang Sadelih kagak bisa tidur barang sejerejepan. Biasanya, kalo udah begitu, Konah lagi masup angin. Apalagi, siangnya, dia maen hujan-hujanan terus.

Jamal nongol. "Duit, Bé," katanya.

Bang Sadelih mandangin Jamal dari atas sampai bawah. Atinya langsung berase empet. Bawaannya kepéngén nabok aja. "Elu pan udah SMA, Jup. Elu kudunya udah bise nyari duit kendiri. Udah kagak nyeradukin babé lagi. Lu pan tau kendiri. Pan babé lu cuman tukang ojék."

"'Ntu mah salah babé kendiri. Kenapé babe kagak jadi direktur ajé. Direktur apé kek. Apélagi kalo jadi direktur bank. Babé pan bisé maen komisi. Bise sénggol sané sénggol sini," Jamal nyaut enteng.

"Makdirabit lu! Kalo soal nyénggol mah saban ari juga babé nyénggol. Nyénggol kacé spion mubil, nyerémpét bodi mobil sedan. Udah déh sono pegi. Babé lagi bokék."

"Kalo gitu ayé kagak usah sekolah dong. émangnyé ayé kudu jalan kaki, Bé. Bisé péngkor dong."

Sembari merengut, Bang Sadelih nyabut selembar ribuan.

"Segitu mah kagak cukup, Bé. Émangnyéayé si Nunung atawé si Juki. Paling kagak aye minte empat rebu, Be?"

"Empat rebu? Kagak adé. Nih cuman adé dua rébu. Terserah lu déh. Cukup kagak cukup, lu cukup‑cukupin."

Sembari ngegerundel, Jamal akhirnya nyamber duit dari tangan babénya. "Nyang dué rébu babé utang amé ayé yé," katanya, terus ngeloyor seudah nyium tangan babényé.

"Somprét lu babé paké diutang‑utangin."

Bang Sadelih narik napas dalem‑dalem. Duit empat rébunya udah melayang ke tangan anak‑anaknya. Dalem ati dia nyesel juga bahna punya anak sampe lima orang. Dalem ati dia juga bedoa semoga anak‑anaknya nanti jadi orang yang bener, yang beguna bagi bangsa ama negaa. Kagak suka korupsi, kagak suka nipu, kagak cules. Soal makan di pangkalan ojék ari itu, Bang Sadelih kagak mau mikirin. Nanti juga kalo udah ada tarikan, duit dateng kendiri.

Yang kadang‑kadang bikin Bang Sadelih justru miris adalah, mereka kini tinggal di sebuah rumah kecil di sebuah kampung padet penduduk.

Sebelonnya, keluarga Bang Sadelih émang tinggal di Pondok Pinang. Cuman, bahna digusur dan kampungnya disulap jadi Pondok Indah, mereka kepaksa pindah ke Tanah Kusir. Di kampungnya yang lama, Bang Sadelih sebenernya juga punya rumah yang rada gedé. Cuman, waktu penggusuran terjadi, Bang Sadelih sama keluaranya kayak orang lupa diri. Apa aja dibeli. Ujung‑ujungnya, begitu duit ludes, mereka jadi kebelangsak kayak sekarang. Ibarat kata nasi udah jadi kerak, nyesel belakangan udah kagak beguna. Yang ada sekarang Bang Sadelih cuman bisa pasrah.

Tinggal di sebuah kampung yang padet penduduk, Bang Sadelih ngerasa sering capé ati. Bukan lantaran tetangga‑tetangganya terdiri dari macem‑macem suku. Yang bikin ati Bang Sadelih sering mangkel adalah, lagak lagu tetangga-tetangganya beda‑beda. Ade yang suka nyetél radio gedé‑gedé kayak orang mau sedekahan, ada yang suka nyanyi‑nyanyi kagak puguh lagu sampai malem. Ada yang kalo lagi ngomél beteréak‑teréak kayak orang kesambet. Macem‑macem dah.

Belon lagi kelaguan si Maman, salah satu anak tetangganya yang rada bengal bin bangor. Dikit‑dikit nowel pantat Mumun atawa si Nénéng. Kalo pas lagi mergokin, kepéngén rasanya Bang Sadelih ngéprét 'ntu jidat si Maman yang tangannya kayak kagak disekolahin.

Yang juga bikin Bang Sadelih mpet ama si Maman adalah bahna lagak lagunya yang kayak orang sonoan. Badannya penuh tato. Padahal babénya tukang ngaji di kuburan. "Gué yakin di ruméhnyé kagak adé kacé," kata Bang Sadelih tempo ari sama bininya. "Kité tuh kalo mau belagu liét dulu siapé kité, siapé orang tue kité."

"Biar begitu tetep ajé salah, Bang," Mpok Masripé nangkis omongan lakinyé. "Jadi orang mah kagak boleh belagu. Mau dié siapé kék."

"Kalo elu bepikiran begitu sih di dunié ini pasti orang jadi bener semué dong."

***

Mumun kendiri sebenernya banyak yang mauin. Ampir saban malem rumeh Bang Sadelih jadi ramé gara‑gara banyak perjaka yang pada ngendon. Ada yang cuman modal dengkul doang, ada yang bawa sepéda motor bejad, ada juga yang bawa mubil sedan ogrég. Sejauh ini, baik Mpok Masripé maupun Bang Sadelih belon tau yang mana yang dimauin Mumun. Saban ditanya, jawaban Mumun cuman atu, belon ada yang kena di ati. Belon ada yang srek. Semua temen. Alesannya cuman atu, 'Ayé masing seneng rérod sané rérod sini.'

"Somad 'ntu émang ganteng, Bé. Cuman napasnyé bau," kata Mumun sekali waktu.

"Napasnyé bau? émang lu udah ngedus mulutnyé?"

"Idih babé sembarangan ajé. Maksud Mumun 'ntu, napasnyé bau waktu dié ngajakin Mumun ngomong. Bukan ciuman. Sudi amat, Bé!"

"Kirain...," Bang Sadelih ngucap alhamdulillah dalem ati. "Terus si Madun pegimané? Babényé pan kayé. Tanahnyé loas. Kebonnya seablak‑ablak. Ruméh kontrakannyé ambak‑ambakan."

"Iye sih, Bé. Cuman orangnyé suke gegaruk. Kegatelan melulu. Jangan‑jangan kudisan dié, Bé."

Bang Sadelih mésam‑mésem.

"Kalo si Murodih?"

"'Ntu lagi, Bé. Orangnyé dikit‑dikit bebangkis kayak orang pilek. émangnyébabé mau punyé mantu nyang bentar‑bentar bebangkis?"

"Terus si Edi. Pan kerén dié tuh."

Mumun ménjep. "Babé tau nggak, dié 'ntu punyé penyakit ayan, Bé."

"Kalo si Dudung?"

"'Ntu lagi Bé. Punyé penyakit ampeg. Bengék. Asmé. Kegerimisan dikit ajé ampegnyé kambuh. Napasnyé kayak aki‑aki jalan di tanjatan. Atu‑dué."

"Yu udah déh terserah elu ajé. Buat babé amé nyak lu, nyang penting ati lu senang. Sukur‑sukur sih laki lu nanti bisé ikut nyenangin gué amé nyak lu. Cuman atu pesen Babé, elu jangan keliwat jual mahal, milih‑milih kagak puguh lagu. Babé kuatir elu ketulah."

"Atu lagi. Agaményé musti nyang bener. Nyang seiman. Nyang 'ntu kagak adé tawar‑menawar," Mpok Masripé nyerobot. (TUNGGU LANJUTANNYA, KALAU NGGAK NGERéPOTIN)

KAMUS

AMBAK-AMBAKAN = ada di mana-mana; BAHNA = karena; BEMENIRAN = dari kata menir, semacam ampas beras dalam bentuk halus; DINGKRING = melompat-lompat dengan sebelah kaki; EGARES = makan; ENCANG = paman dari garis kakak; KAGAK PUGUH LAGU = tidak karuan; rérod sané rérod sini = ke sana kemari bersama-sama; SEABLAK-ABLAK = luas sekali; SEPéLENG = setengah gila;

Mohon tunggu...

Lihat Konten Puisi Selengkapnya
Lihat Puisi Selengkapnya
Beri Komentar
Berkomentarlah secara bijaksana dan bertanggung jawab. Komentar sepenuhnya menjadi tanggung jawab komentator seperti diatur dalam UU ITE

Belum ada komentar. Jadilah yang pertama untuk memberikan komentar!
LAPORKAN KONTEN
Alasan
Laporkan Konten
Laporkan Akun