Gusti Kang Murbeng Dumadi Kang Maringi Rasa Iki
“Eremke mripatmu, dongaku; impen endah wengi iki
bisa nentremake ati, Wanodyaku,” alus swara lungit rasa.
“Aku tansah semandhing, tanpa mangerteni
tapel wates lakon iki, wanodyaku. Kapitayanku
mung saluguring bumi, saluguning wening leri,
udan bakal teka lan ketiga iki mung kari crita,”
“Nuliya, sliramu nglempit langit mega
dina-dina tembe kanggo wanodya kang wis dianggit jejer gurit
kambi bapake anak-anakku?” tangismu kutah,
lan grendel pengkuhing jangkah sumrepet mosik-mobah.
“Sliramu banget ayu, Wanodyaku.
Kebacut jubriya yen ta tresnaku jebul
mukles plengkung janur kang wus tinandur,”
pangerten larang kuwi kang nyoba daklari, senadyan
nganti tekan poncoting ambegan,
“Dudu karepku, aku nresnani sliramu, Wanodyaku,”
pamitku, dikanthi sun sayang anakmu sing ragil, esuk iku.
Surabaya, Maret 2011
