[caption caption="https://www.flickr.com/photos/jati/6357163769/player/31ce0ef5d3"][/caption]
“Heh, pentol korek, lek ngising ki disentor ojo dijarno ngambang koyok ngunu. Njijiki.”
Joko sing lagek ndelok tipi mung nyawang bulike.
“Kucing ae lek ngising diuruk lemah, koen kok koyok wedhus nelek sak enak udele.”
“Lha iku mau sampeyan celuki, aku yo cepet-cepet...”
“Lak mesti onok ae alasane. Masio cepet-cepet mosok lali karo teleke dhewe.”
“Lha wedi selak sampeyan seneni...”
“Lambene lak isok ae lek nyauri...”
Isuk-isuk Marni wis gembrah karo Joko. Eko sing lagek ae tangi nggulung sarunge karo angop.
“Opo ae sih yahmene wis rame.”
“Yo iku ponakanmu sing ngganteng dhewe, ngising dijarno kemampul gak disentor.”
“Aku ki lali, Lik, sumpah.”
Joko sing durung ngalih soko ngarep tipi mbela awake maneh.
“Iyo uwis. Kono gek adus opo lapo kono, ojo mung nontok tipi ae.”
Dikandani Paklike, Joko langsung ngadeg, mlaku nang mburi.
“Koen iku karo ponakane dhewe koyok ngunu, gak kemeng ta lambemu ngomel ae.”
“Gemes aku, arek kok angel kandanane.”
“Yo wis ngerti ponakane kurang seprapat, sing sabar ta. Diajari sithik-sithik, sing apik. Lagian koen gelem ta anakmu melu-melu? Gelem yoan lek anakmu disentak-sentak?”
Marni mrengut. Wong wedok iku njegeg nang nggone lek ngadeg.
“Arek wis gak nduwe emak ngunu, saiki koen gantine.”
Joko biyen areke normal, koyo arek-arek liyane. Kelas telu STM, mari ditinggal emake mati, kesadarane rodo sudo. Dijak omong rodo ora dong.
“Lek ancen gak gelem ngopeni cek tak gowone nang kantorku, nyapu-nyapu lak iso arek iku cek turu mes sisan...”
“Gak, ojo.”
Marni sing biasane ngomong banter malih kalem.
***
“Mak, tak gowone ya?”
“Nang kene, ngko ngrepoti.”
“Nggak, diluk ae, Mak.”
“Iku wis wareg, kate merem.”
Dian, tonggo kose Lastri lagek kedanan karo bayi lanang anake Lastri. Arek wedok sing kerjone bengi iku tangi turu langsung dolan nang kamare Lastri.
“Yo wis, tak keloni nang kene ae. Oleh Mak?”
Emake Lastri manthuk. Wong wedok iku mbenakno seprei karo bantal cek iso dingge turu Dian karo putune.
“Lek umpamane anakku urip, paling yo ganteng koyok putune sampeyan, Mak.”
“Luwih ganteng pasti.”
“Mak iso ae. Tapi mungkin ae, Mak, bapake ngganteng soale, putih, irunge mancung, matane sipit. Cino, Mak.”
Emake Lastri mung manthuk-manthuk. Wong wedok iku lungguh nang pinggir kasur karo nglempiti klambine putune sing wis mari diumbah.
“Urip, Mak, gak onok sing nyongko. Biyen tak pikir bakale apik-apik ae, tibake saiki koyok ngene.”
Dian sing mau ketok seneng malih sendu. Wong wedok sing umure sepantaran karo Lastri iku nglamun.
“Lek biyen aku manut wong tuaku uripku gak bakal susah ngene, Mak. Tapi saiki kate mbalik yo gak mungkin, isin.”
Dian ngambung pipine bayi sing lagek dikeloni iku.
“Nyesel iku mesti nang mburi, pengalaman.”
“Kadang aku pingin mulih, Mak, kangen, tapi wedi.”
“Kabeh wong tuo sayang anake, pasti iso nompo opo onoke...”
“Gak, Mak. Lek aku sik koyok ngene mending gak ketemu. Mending aku dianggep wis mati ae.”
Dian ambekan dowo, ngunu ugo emake Lastri. Urip.
***
“Mas, beli es.”
“Ojo, seneni mamahmu ngko.”
“Gak, beli.”
“Nanti Mas dimarahi. Ayo pulang.”
“Nggak mau. Mau Es!”
“Iku gak enak.”
“Enak.”
“Iku onok banyune.”
“Banyu apa?”
“Yo banyu, hiiii...”
Joko epok-epok bedigik. Andro nyawang Mas’e. Joko sik gedhek-gedhek, mbujuki adike cek ora njaluk es.
“Banyu apa?”
“Banyuwangi.”
“Banyuwangi apa?”
“Sing ada hantune.”
Dudu mergo krungu omongane Joko lek Andro malih wedi, ning mergo ndelok rupane Joko sing sok meden-medeni. Arek cilik iku akhire meneng, gelem dijak gelem. Nang njero ati Joko seneng, adike ora sido njaluk es, dheweke ora sido diomeli bulike.
*****
