“Andri, Tanto, mboten pareng tumindak culika nggih, ayo saiki Andri pindah lungguhe. Kana Ndri, kowe pindah jejer Susilo,” ujug-ujug Bu Guru ngendika.
Klunthuh-klunthuh Andri pindah papan anggone lungguh. Nyeraki Susilo kang pancen lungguh dhewe ora ana jejerane. Tanto sansaya judheg, biasane yen dheweke ora isa nggarap, mesthi dikandhani dening Andri. Saiki Andri adoh, ora isa ngandhani. Saking judhege, Tanto ngawur anggone nggarap ulangan.
Sakwise ulangan rampung, wektu iku uga hasil ulangan padha dirembug lan dicocokke. Bocah-bocah kang didangu Bu Guru maju nggawa buku ulangane banjur dibiji. Saka bocah rongpuluh ing kelas iku, akeh-akehe oleh biji wolung puluh. Mung bocah siji kang oleh biji telung puluh. Iya, bocah kuwi mau ora liya ya si Tanto. Tanto isin, mripate mbrambangi. Nanging kepiye maneh?
Rampung anggone paring biji, Bu Guru ngendika marang kabeh bocah ing kelas iku. Menawa sinau iku kanggo sakdawaning umur. Ora mung dinggo saiki ana ing sekolahan. Bocah kang sregep sinau, sesuk-sesuke mesthi dadi wong kang migunani. Bisa mikul dhuwur mendhem jero tumrap wong tuwa, agama, lan nusa bangsane. Kabeh pangangkah mesthi bisa kelakon, angger sregep mbudidaya lan sregep ndonga. Paribasane, jer basuki mawa beya.
Tanto manthuk, rumangsa mathuk marang welinge Bu Guru. Ing batine, dheweke kudu bisa.
