Rikala sedan kang disopiri Daruna wis ningalake plataran, Barja aweh pepeling marang Daruni, mantu, lan putune. "Wis lingsir wengi. Padha ngasoa! Mundhak ora kerinan anggonmu sesuk nindake salat id neng lapangan."
Sabadane subuh, Barja, Daruni, mantu, lan putune kang wis ninggalke alam pangimpen iku lungguhan ing ruwang tamu. Â Bareng pletheking srengenge, Daruna kang bebarengan Warsi iku metu saka sedan. Barja lega. Amarga dina lebaran iku, keluwargane bakal wutuh meneh.
"Warsi...." Barja kumecap abot. "Ndakngapura sakabehing luputmu. Mula, mlebua omah! Kumpul karo anak, mantu, lan putumu."
"Ora, Kang. Tekaku mrene saperlu jaluk pangpuramu. Gandheng mbokapura sakabehe luputku, aku lega. Aku ora bali neng omah iki, sadurunge antuk paukuman saka Gusti Allah. Kanthi paukuman-E, sakabehe dosaku bakal tinebus. Aku jaluk pamit."
Tanpa diabani; Barja, anake sakloron, lan mantune nyawang lungane Warsi tanpa kedhep. Nanging rasa ngungun kang dirasake sakloron anake iku beda kang rinasakake Barja. Dheweke rumangsa bombong, menawa bojone ora mung jaluk ngapura sawuse nglakoni dosa, nanging uga wani ngadhepi paukuman. [Sri Wintala Achmad]
