Tapi enyahlah, tak aku hiraukan...Â
Lebih baik aku memikirkan bagaimana aku bisa terus fokus samar-samar melihat jalan...Â
Terus berjalan sampai kahirnya melihat setitik cahaya jauh didepan...Â
Hati mulai senang, hutan ku lewati dengan aman...Â
Walau tanpa penerangan, justru aku asyik dengan pengalaman lucu dan menggemaskan...Â
Jalan sampai desa Sidengkeng, susah sedikit ada penerangan...Â
Pelan-pelan laju sampai desa Jambangan...Â
Laju lagi sampai simpang tiga tugu kecil carikan...Â
Gelap tapi aman...Â
Genangan sisa hujan dijalan yang berlobang menjadi tanda ku untuk melaju masih dibadan jalan...Â
Pun pondasi senderan nampak putih menjadikan tanda pinggir jalan...Â