Jlubang

Nalika udan riwis-riwis, ngelingake aku, nanging aku ora weruh jan-jane sapa sing tak elingi. Mega rerampakan ngaling-ngalingi kaendahane cahya rembulan. Angin kang semilir gawe mrinding, hawane adhem banget. Tanganku tak dhelike ing tekukane sikil lan dadaku. Kahanan wis sepi. Wong-wong padha mlebu ana kamare dhewe-dhewe. Aku ora bisa turu, mripatku ora bisa dimeremke. Jantungku dhek-dhekan, rasane ora tenang, tansah kepikiran terus nanging aku bingung apa sing tak karepke. Rasane jan bingung tenan uripku iki. Apa sing tak karepke ya ora dakweruhi, pokokke ora kepenak babar blas. Nanging suwe-suwe aku bisa merem. Cendhela tak tutup, lampu tak pateni, kahanan dadi peteng dhedhet, namung ana cahya saka njaba.