unggah-ungguh minangka ciri kas saka wong timur khususe wong jawa, sopan santun tata krama marang wong  liya banget di tengenake. nanging saya suwe katut owah gingsire jaman wong jawa ilang jawa kaya jarene para pujangga. ora kena diendhani maneh yen bocah saiki kalah karo gaged utawa telepon seluler kang isa ngambah donya ngendi wae  golek apa wae saengga wis lalu karo kasunyatan, lali karo kahanan ing sakupenge pitutur becik wis ora dirungokake yen di mengko didukani banjur nangis-nangis drama jare ora disayang, njur lunga minggat. kang mangkono kita minangka wong tuwa ora bisa kagawa emosi cara mbangun karakter lan unggah ungguh ya wis kudu diowahi. ora kena wong tuwa masrahake pendidikan karakter maramg sekolah, aja lali madrasah pertamane bocah iku ing kkluwarga.Â
kita kudu tansah menehi tuladha ugi kudu tansah menehi pangerten kang bisa katampa karo bocah. ayao para guru nggawe pembelajaran karakter berbasis aplikasi kang disenengi bocah, supaya yen bocah mbukak hp saora-orane ana ilmu kang becik kang iso ditulada. kita ora bisa matesi kegiatan bocah 24 jam nanging kita bisa menehi pangerten suoaya bocah nduweni bwates dhewe. pendidikan unggah-ungguh kang saya luntur ayo digalakakr ora mung saka rencana nanging ayo sekabehe masyarakat mbudi daya suapaya bocah ora kebablasen.
