"Sakjane aku ki mbok anggep opo, Pak?"
"Yo gak mesti," saure Diman.
"Maksude?"
"Yo gak mesti. Kadang tak anggep gapuro balai desa, kadang koyok karung beras, kadang nggemesno koyok Poo, Kungfu Panda kae hehehe..."
Mangkel karo saurane bojone. Wiji ora nerusno lek takon. Wong wedok iku meneng. Ambekane ketok dowo lan abot. Diman sing ndelok bojone mangkel mergo saurane langsung mandeg lek ngguyu. Sakjane wong lanang iku dudu ora ngerti maksude Wiji nakon koyok ngunu, ning wong lanang iku ora pingin mbahas.
"Mangan sik kono," omonge Diman.
"Gak luwe," saure Wiji.
"Mosok? Ayo, maem karo aku."
Sakjane Wiji sik males, ning wong wedok iku ora pingin nambah masalah. Lek dipikir ancen mending mangan sik, cek ora emosi. Wong lanang wedok iku akhire mangan bareng. Tomin sing mari metu soko Puskesmas mergo kenek Demam Berdarah lagi turu.
"Kok sithik?" takone Diman.
Wiji meneng. Wong wedok iku sik mbedodok atine. Lagi ono sing dipikirno, ning luwe, Wiji mekso mangan. Ning jenenge ati, lagi ono pikiran, ora kroso luh e netes nang pipi. Karo mangan wong wedok iku mbrebes, nangis. Diman dudu ora ngerti, ning atine melu lara ndelok bojone nangis. Wong lanang iku ora omong opo-opo, mung nerusno lek mangan.