“Opo?”
“Yo iku mau. Gak nggudo bojomu.”
“Oh. Iyo.”
“Tapi temenan sih. Aku lek nyawang wong wedok sehat koyok bojomu iku seneng hehehe.”
“Lemu ta maksude?”
“Hahaha gak sih. Bojomu iku gak lemu yo, pas, semok hehehe. Duh, salah maneh.”
Arif ngukuri gundule. Rokoke disumet trus disedot.
“Kerjo...kerjo,” omonge nang awake dhewe.
Wiji kaet ae kate mlebu omah. Wong wedok sing mari marani bojone iku mau ora langsung mulih ning mampir nang omahe moro tuwane. Pas lagek mlebu pekarangan, wong wedok iku kaget lawange mbuka. Bojone ora mungkin mulih yahmunu. Biasa mulihe jam rolas, pas mangan awan.
Kate mlebu wedi lek onok uwong nang njero, maling. Ora mlebu Wiji selak pingin ngerti. Masio ora dikancing, ning Wiji yakin lawange mau wis ditutup brukut. Saiki lawang omahe mbuka sithik. Ora mlebu soko ngarep, Wiji milih nginguk lawang samping.
“Tutupan,” bisike alon.
