“Ngko anakku nangis lek telat mangan.”
“Sumpah Ji, gak mbujuk aku. Aku ngerti koen bojone Diman, ning aku gak iso mbujuki atiku dhewe. Lek gak eruh awakku sedino ae rasane onok sing kurang. Gak iso turu aku ben bengi, Ji, mikir awakmu.”
Wiji ambekan dowo. Wong wedok iku ora ngerti kudu ngomong opo, ning atine ngomong dheweke kudu ndang ngalih soko kono.
“Aku kate ndu…”
“Sumpahi Ji, iso edan aku lek koyok ngene.”
“Aku bojone koncomu. Sampeyan yo wis nduwe anak bojo, eling.”
“Iyo, aku ngerti. Aku cuma pingin jujur, Ji. Aku gak iso lek mendem terus. Aku ngerti ngene iki gak apik…”
“Lek wis ngerti yo ojo diterusno.”
“Iki ati, Ji, gak segampang iku aku iso mandeg. Lek awakmu gelem…”
“Gak, gak gelem aku. Wis, Mas, aku kudu ndulang anakku. Sampeyan ndang mulih, gak apik lek onok sing eruh.”
Mari ngomong Wiji langsung mlaku ngalih. Wong wedok iku ndang-ndang mlebu omah terus ditutup lawange. Trimo sing ditinggal mari clingukan sediluk terus mlaku ngalih.