Kamis / Respati Pahing, 28 Sasi Januari Surya kaping 2016
Ature: Kresno Aji (kresno.aji@gmail.com)
[caption caption="Ketemu Ula siluman Ana Tengah Alas"][/caption]
Jenenge mono Widodo, dene kanca-kancane biyasa ngundang kanthi aran Dodok ngono bae. Bocahe parasaja, ora kaya bocah saiki sing sithik-sithik sambat wong tuwane. Dedege katon diwasa, amarga minangka anak mbarep kang keconggah momong marang adhine. Saliyane iku, wiwit cilik wis digulawenthah dening kahanan. Dheweke wis kulina ngadhepi rekasane wong urip, nalika melu wong tuwane ngumbara menyang Lampung minangka peserta transmigrasi.
Ing Lampung, Widodo lan wong tuwane dalah adhine kang aran Tejo manggon ana kampung sacedhake alas kopi kang uga katelah alas homogen, kang werdine alas kang ngandhut taneman samacem kang kapetung paling akeh dhewe. Wis dadi pakulinan bocah-bocah kana, sarampunge mulih sekolah padha dene dolanan ana alas. Menawa ora dolanan jitung umpet ya golek woh-wohan ana kana, kalebu woh kopi sing abang-abang. Mbuh duweke sapa ora digubris dening bocah-bocah kuwi.
Sawijining dina nalikane rampung mulih sekolah, Widodo ngajak adhine apek woh kopi ana alas. Nalika kuwi Tejo nembe kelas siji SD, nembe seneng-senenge dolan bareng kanca-kancane. Tejo kang dhasare wis suwe kepingin dolan turut alas langsung bae ngiyani ajakan saka kangmase iku, malah banjur ngajak kancane loro melu golek woh kopi ana kana. Jebul kanca-kancane ya padha dene kepengin saba alas.
Sawise pada pamit wong tuwane dhewe-dhewe, bocah-bocah banjur padha mangkat bebarengan. Nanging bocah-bocah mau ora pamit menyang papan ngendi kang bakal tumuju, kuwatir menawa mengko bakal dipenggak pepenginane saba ana alas kopi mau. Kanthi nggawa kresek ireng, bocah-bocah kuwi banjur padha mangkat kanthi sesidheman. Kresek kasebut perlune kanggo madhahi woh-wohan kopi kang bakale tinemu ana alas samengko.
Nalika wis rada adoh olehe ninggalake padesan lan arep mlebu menyang alas, bocah-bocah mau padha meruhi wis-wit kopi sadawane panyawang. Wite sing akeh tur ketel njalari sajrone alas kasebut dadi katon peteng. Sadawane dalan tumuju menyang kebon kopi akeh dikebaki dening alang-alang lan suket gegrumbulan kang marahi gatel nang sikil. Ana uga siji loro wit jambu mete ana sapinggire alas kang ora keranggeh tangane bocah-bocah kuwi amarga saka tuwa lan dhuwure.
Nalika wis cedhak panggonan wit-witan kopi, bocah-bocah mau padha ngawruhi saperangan wiji-wiji kopi kang wis mateng padha sumebar ora ana sing njupuki. Kaya dene meruhi permen sing rupane ndemenakake, bocah-bocah kuwi banjur padha iwut anggone apek woh-woh kopi mateng kang nggrombol ana ing pawitan iku. Wit-wit kopi sing racake endhek-endhek ndadekake bocah-bocah padha dene sang saya seneng anggone njupuki wiji kopi sak akeh-akehe.
Nedheng-nedhenge olehe iwut anggone njupuki wiji-wiji kopi kuwi, dumadakan Widodo meruhi ula kang gedhe banget, ora suwala bocah kuwi banjut mbengok..... "ULAAA.... ULAAA....!!" Krungu panjerite Widodo kang keprungu kamiweden kaya mangkono mau, ora sranta bocah-bocah banjur padha dene mlayu sipat kuping marani dununge kangmase Tejo kasebut.
Tekan papan panggonane Widodo, bocah-bocah kuwi padha dene meruhi ula raseksa, mbok menawa bae yen mung nguntal bocah papat kasebut isih bisa nambah. Ndhase sing gedhe dawa katon medeni, ora kalah medeni tinimbang sing biyasa ditonton ana tipi-tipi kae. Ula iku ngliker ing sangisore wit gedhe kanthi matane merem, sajake nembe turu apa semedi ngono kae. Tejo dhewe njola lan keweden ndeleng ula sing gedhene ora mekakat iku, malah panjerite cetha luwih sora tinimbang kangmase.
Panjerite bocah-bocah mau jebul malah ndadekake ula kasebut kaya dene keganggu lan banjur ngelekake matane, katon cahya warna abang mencorong gedhene sak lepek mandeng bocah-bocah kuwi sajak kaya dene ora seneng amarga keganggu anggone turu apa dene wis wani njugarake tapane sing wis sauntara suwe. Sing luwih aeng maneh, nalikane ula kasebut obah-obah kaya dene arep ngolet katon menawa asline ula kasebut ora napak lemah. Tejo saya keweden lan awake ndhredheg wel-welan, kaya dene dilolosi otot bebayune ora bisa ngapa-apa mung bisa nangis mingseg-mingseg.