“Iya, iya. Tenang baen.”
***
Matali kelakon majang lukisan Anoman. Sunggingan neng lumping wedhus kuwe katon apik, kelir putihe mencorong bener-bener kaya penyandrane dhalang, kadya kapuk dipun wusoni. Ruwang tamune dadi katon semanger. Sini sing ngrewangi masang semune ora patiya dhemen ndeleng mringise Anoman.
“Ora masang gambar liyane sih, Pak? Aja kur Anoman thok tolih, lah. Mringise kuwe, nain.”
“Lah ko kepengine gambar apa?”
“Ya apa. Apa presiden apa kiyai, apa artis sinetron apa penyanyi ndhangdhut. Apa lah, pokoke nggo batire Anoman.”
Matali malah haha hehe krungu penjaluke bojone.
“Akeh temen enggane. Apa ana senine sih masangi sing kaya kuwe? Apa ko senenge kuwe? Ya ndeleng ngesuk ngemben mbokan ana bathi jahat tolih teyeng tuku batire Anoman.”
Let seminggune Matali bali nggawa wayang Anoman maning. Dudu lukisan, ningen wayang kulit temenan. Sini dadi tambah mengene.
“Anoman maning? Rika dhuwit nggo mubahan, tukoni kethek. Eh, deneng kaya sejen yah? Padha nyrengese ningen congore lewih kandel, awake dhoyong ngarep.”
“Kiye Anoman Jogjahan. Matane loro. Apik, mbok? Tenang baen, kiye anu nglungsur aring batire Mas Widi. Ngreti seneng Anoman, adole aring inyong jan murah temenan. Jere idhep-idhep ana sing gelem ngrumat. Dadi sekiye Anomane loro. Sip!”
